“Na de geslaagde hersenoperatie, leek het voor mijn omgeving goed te gaan. Want ja, ik kon lopen, praten en lachen – maar niemand zag dat ik eigenlijk alleen maar aan het overleven was.

Klachten als constante hoofdpijn, hersenmist, overgevoeligheid voor licht en geluid, concentratieproblemen en extreme mentale vermoeidheid maakten van de simpelste dingen een uitdaging. Een dag met één activiteit – een boodschap doen of een telefoontje plegen – kon me volledig uitputten. Werken, sociale contacten onderhouden, sporten… het was onmogelijk dat allemaal nog te doen.

“Ik voelde me steeds verder verwijderd van het leven dat ik eigenlijk leefde” 

Hoewel mijn klachten serieus genomen werden door de artsen in het ziekenhuis, brachten alle extra onderzoeken niets. Hetzelfde gold voor allerlei (alternatieve) therapieën. Ook na een jaar lang een intensief revalidatietraject volgen, was ik nog geen stap verder. Luisteren naar de klachten, maakte dat mijn dag vooral bestond uit wandelen, slapen en wat kleine huishoudelijke taken. Hetgeen wat ik aankon, leek steeds minder – in plaats van meer te worden hierdoor.

“De grenzen van mijn mentale kunnen letterlijk opgerekt”

Na twee jaar ‘tobben’ was ik wel zo’n beetje ten einde raad. Na het lezen over een kliniek in het buitenland, waarbij tijdens een op maat gemaakt trainingsprogramma verschillende onderdelen zoals sporten, cognitieve oefeningen en rustmomenten afgewisseld werden om je hersenen te ‘trainen’, zag ik dit proberen nog als mijn laatste optie. Tijdens een intensieve week in die kliniek leerde ik hoe ik mijn hersenen kon belasten en uitdagen zonder ze over te belasten. Door deze belasting werden voor mijn gevoel de grenzen van mijn mentale kunnen letterlijk opgerekt. Nadat ik in diezelfde periode voor 100% arbeidsongeschikt werd verklaard, raakte ik extra gemotiveerd om middels deze (voor mij) nieuwe methode thuis verder te werken aan mijn herstel. Elke dag deed ik de oefeningen die ik geleerd had.

“Een gesprekje voeren met een vriendin lukte weer”

Na niet al te lange tijd begon ik veranderingen te merken in kleine dingen. Ik kon bijvoorbeeld af en toe weer een stukje uit een boek lezen of tv kijken zonder daar last van te hebben, of een gesprek voeren met een vriendin zonder daarna meteen een paar uur te moeten rusten. Mijn hoofd kon steeds iets meer aan.

Dit traject – van ongeveer 1 jaar – gecombineerd met oefeningen bij een gespecialiseerde oogarts, om mijn ogen en hersenen beter te laten samenwerken, heeft mij heel veel gebracht. – wat heeft het gebracht? Mijn leven wordt niet meer zoals vóór de hersenoperatie, maar ik kan weer meedoen. Ik sport weer, kan een verjaardag bezoeken zonder dagen bij te moeten komen en ben zelfs weer aan het werk. Al deze dingen zijn nu mijn dagelijkse ‘training’.

Dingen die ooit onhaalbaar leken, zijn weer onderdeel van mijn leven geworden en daar ben ik erg dankbaar voor. Je hersenen kunnen, met een beetje hulp, echt meer dan het lijkt!”